Versione di tito livio!!!!
mi aiutate con questa versione? l'ho cercata su internet ma la traduzione nn corrisponde....
Proculus Iulius, sollicita civitate desiderio regis et infensa patribus, gravis, ut traditur, quamuis magnae rei auctor in contionem prodit. [6] "Romulus" inquit, "Quirites, parens urbis huius, prima hodierna luce caelo repente delapsus se mihi obuium dedit. Cum perfusus horrore venerabundusque adstitissem petens precibus ut contra intueri fas esset, [7] "Abi, nuntia" inquit "Romanis, caelestes ita velle ut mea Roma caput orbis terrarum sit; proinde rem militarem colant sciantque et ita posteris tradant nullas opes humanas armis Romanis resistere posse.[8] " Haec" inquit "locutus sublimis abiit." Mirum quantum illi viro nuntianti haec fides fuerit, quamque desiderium Romuli apud plebem exercitumque facta fide immortalitatis lenitum sit
grazie in anticipo!!!!!! :)
Proculus Iulius, sollicita civitate desiderio regis et infensa patribus, gravis, ut traditur, quamuis magnae rei auctor in contionem prodit. [6] "Romulus" inquit, "Quirites, parens urbis huius, prima hodierna luce caelo repente delapsus se mihi obuium dedit. Cum perfusus horrore venerabundusque adstitissem petens precibus ut contra intueri fas esset, [7] "Abi, nuntia" inquit "Romanis, caelestes ita velle ut mea Roma caput orbis terrarum sit; proinde rem militarem colant sciantque et ita posteris tradant nullas opes humanas armis Romanis resistere posse.[8] " Haec" inquit "locutus sublimis abiit." Mirum quantum illi viro nuntianti haec fides fuerit, quamque desiderium Romuli apud plebem exercitumque facta fide immortalitatis lenitum sit
grazie in anticipo!!!!!! :)
Risposte
Proculus Iulius, sollicita civitate desiderio regis et infensa patribus, gravis, ut traditur, quamuis magnae rei auctor in contionem prodit. [6] "Romulus" inquit, "Quirites, parens urbis huius, prima hodierna luce caelo repente delapsus se mihi obuium dedit. Cum perfusus horrore venerabundusque adstitissem petens precibus ut contra intueri fas esset, [7] "Abi, nuntia" inquit "Romanis, caelestes ita velle ut mea Roma caput orbis terrarum sit; proinde rem militarem colant sciantque et ita posteris tradant nullas opes humanas armis Romanis resistere posse.[8] " Haec" inquit "locutus sublimis abiit." Mirum quantum illi viro nuntianti haec fides fuerit, quamque desiderium Romuli apud plebem exercitumque facta fide immortalitatis lenitum sit
Proculo Giulio, mentre la cittadinanza era in turbamento per il rimpianto del re ed ostile ai senatori, si presenta all'assemblea come autorevole testimone, come si tramanda, di un fatto estremamente grande. «O Quiriti,» - disse - « Romolo, padre di questa città, sceso improvvisamente all'alba di stamane dal cielo, è apparso (lett. s'è fatto incontro a me) a me. Poichè, pervaso di paura,e in riverenza ero rimasto fermo chiedendo con preghiere che mi fosse permesso di fissarlo, egli disse »[7] :"Vai, riferisci ai Romani che gli dèi celesti desiderano che la mia Roma sia la capitale del mondo; perciò coltivino l'arte militare e sappiano e così tramandino ai posteri che nessuna risorsa umana può resistere alle armi romane.[8] " Dette queste cose - disse - sparì in alto". E' sorprendente (mirum) quanto ci sia stata fiducia in quell'uomo che annunciava questi fatti e quanto sia stato alleviato il rimpianto di Romolo presso la plebe e l'esercito, una volta creata la credenza nella (sua) immortalità.
ciao gegia :hi
Proculo Giulio, mentre la cittadinanza era in turbamento per il rimpianto del re ed ostile ai senatori, si presenta all'assemblea come autorevole testimone, come si tramanda, di un fatto estremamente grande. «O Quiriti,» - disse - « Romolo, padre di questa città, sceso improvvisamente all'alba di stamane dal cielo, è apparso (lett. s'è fatto incontro a me) a me. Poichè, pervaso di paura,e in riverenza ero rimasto fermo chiedendo con preghiere che mi fosse permesso di fissarlo, egli disse »[7] :"Vai, riferisci ai Romani che gli dèi celesti desiderano che la mia Roma sia la capitale del mondo; perciò coltivino l'arte militare e sappiano e così tramandino ai posteri che nessuna risorsa umana può resistere alle armi romane.[8] " Dette queste cose - disse - sparì in alto". E' sorprendente (mirum) quanto ci sia stata fiducia in quell'uomo che annunciava questi fatti e quanto sia stato alleviato il rimpianto di Romolo presso la plebe e l'esercito, una volta creata la credenza nella (sua) immortalità.
ciao gegia :hi