Germani del ......... "biiiiiiiip"

ga2arch
salve a tutti.

qualcuno conosce la traduzione della versione I Germani e La guerra tratta dal libro laboratorio 1 di latino????

inizia così
Quod in illa terra paululum ferri est, raro gladiis aut longis lanceis...

Risposte
SuperGaara
Vabbè dai visto che è tutto risolto, chiudo il thread!

Alla prossima

Mario
pukketta :
siete grandi entrmabi!

Grz ;)!

SuperGaara
pukketta :
siete grandi entrambi!


:love:love:love:love:love

pukketta
siete grandi entrmabi!

SuperGaara
Questa è l'altra versione integrale, cerca le parti che ti interessano:

Caesar neque tempus illud animadversionis esse existimans et multa virtuti corum concedens rem totam distulit; illos secreto castigavit, quod quaestui equites haberent, monuitque, ut ex sua amicitia omnia exspectarent et ex praeteritis suis officiis reliqua sperarent. Magnam tamen haec res illis offensionem et contemptionem ad omnes attulit, idque ita esse cum ex aliorum obiectationibus tum etiam ex domestico iudicio atque animi conscientia intellegebant. Quo pudore adducti et fortasse non se liberari, sed in aliud tempus reservari arbitrati discedere a nobis et novam temptare fortunam novasque amicitias experiri constituerunt. Et cum paucis collocuti clientibus suis, quibus tantum facinus committere audebant, primum conati sunt praefectum equitum C. Volusenum interficere, ut postea bello confecto cognitum est, ut cum munere aliquo perfugisse ad Pompelum viderentur; postquam id difficilius visum est neque facultas perficiendi dabatur, quam maximas potuerunt pecunias mutuati, proinde ac si suis satisfacere et fraudata restituere vellent, multis coemptis equis ad Pompeium transierunt cum eis, quos sui consilii participes habebant. Quos Pompeius, quod erant honesto loco nati et instructi liberaliter magnoque comitatu et multis iumentis venerant virique fortes habebantur et in honore apud Caesarem fuerant, quodque novum et praeter consuetudinem acciderat, omnia sua praesidia circumduxit atque ostentavit. Nam ante id tempus nemo aut miles aut eques a Caesare ad Pompeium transierat, cum paene cotidie a Pompeio ad Caesarem perfugerent, vulgo vero universi in Epiro atque Aetolia conscripti milites earumque regionum omnium, quae a Caesare tenebantur. Sed hi cognitis omnibus rebus, seu quid in munitionibus perfectum non erat, seu quid a peritioribus rei militaris desiderari videbatur, temporibusque rerum et spatiis locorum, custodiarum varia diligentia animadversa, prout cuiusque eorum, qui negotiis praeerant, aut natura aut studium ferebat, haec ad Pompeium omnia detulerunt.

Cesare, giudicando che quello non era il momento per punizioni, con atto di grande condiscendenza per il loro valore, differì l'intera disputa; li rimproverò privatamente per i guadagni sui cavalieri, ricordando loro che dovevano attendersi ogni bene solo dalla sua amicizia e sperare, come per il passato, in altri suoi favori. Questa vicenda tuttavia recò loro grande offesa e il disprezzo da parte di tutti, e tale disprezzo lo coglievano sia dai rimproveri degli altri sia dal giudizio e rimorso della propria coscienza. Spinti da questa vergogna e credendo forse di non essere assolti, ma di venire risparmiati solo temporaneamente, decisero di allontanarsi da noi e tentare una nuova sorte, sperimentando nuove amicizie. E accordatisi con qualche loro cliente, che osarono mettere a parte di una simile azione delittuosa, dapprima tentarono di uccidere il prefetto di cavalleria C. Voluseno, come in seguito, a guerra finita, si venne a sapere, per potere trovare rifugio da Pompeo con qualche benemerenza; quando la cosa apparve troppo difficile e non vi era possibilità di condurla a termine, preso a prestito quanto più denaro poterono, come se volessero dare soddisfazione ai loro compagni e restituire il mal tolto, dopo avere comprato molti cavalli, passarono dalla parte di Pompeo con i complici del loro piano. Poiché erano di nobile famiglia, ed erano giunti riccamente equipaggiati e con grande scorta e con molti giumenti ed erano considerati uomini valorosi ed erano stati tenuti in grande onore presso Cesare, e poiché inoltre la situazione si presentava nuova e insolita, Pompeo li ostentava conducendoli in giro per i presidi. Infatti prima di allora nessuno, né fante né cavaliere, era passato da Cesare a Pompeo, mentre quasi ogni giorno c'era chi disertava Pompeo per Cesare, addirittura in massa disertavano i soldati arruolati in Epiro e in Etolia e i soldati di tutte quelle terre in mano a Cesare. Ma i due Allobrogi, informati su tutto, sulle fortificazioni non ancora portate a termine e sui relativi punti deboli, almeno a parere degli esperti militari, avevano inoltre preso nota delle ore delle operazioni, delle distanze tra i luoghi, della diligenza con cui erano vigilati i posti di guardia, diversa secondo lo zelo o il carattere di chi era preposto alla guardia e avevano riferito tutto quanto a Pompeo.

ga2arch
sei un grande Mario
veramente grazie
ciao

Mario
Quodin illa terra paululum ferri est, raro gladiis aut longis lanceis pugnant Germani, sed hastis et frameis angustis et brevibus, acribus vero habilibusque etiam comminus et eminus, ut ratio poscit. Equites vero scuto frameaque contenti sunt, pedites etiam multa missilia iaciunt atque in immensum vibrant, nudi aut sagulo levi tecti. Nullus est iis cultus: scuta tantum electis coloribus distinguunt. Pauci habent loricas, casses aut galeas. Equi non forma, non velocitate sunt conspicui, nec habiles quidem in gyros, sicut est mos nostrum: illos in rectum aut uno flexu agunt. Omnes aestimant apud pedites, ex omni iuventute delectos, esse Germanorum vim; equitibus mixti proeliant, sed velocitate apta ad equestrem pugnam. Acies per cuneos componitur: inhonestum non putant cedere loco, si rursus proelium renovatur. Mos est corpora suorum recipere etiam in dubiis proeliis, scutum autem reliquisse praecipuum flagitium iudicatur: nam ignominioso nec fas sacra celebrare una cum omnibus nec in cincilium venire. Multique superstites bellorum morte voluntaria poenas huius infamiae dederunt.

Poichè in quella terra è scarso il ferro, raramente i Germani combattono con spade o lunghe aste, ma con spade e aste appuntite e corte, più dure e abili e a corpo a corpo e da lontano, come la ragione richiede. I cavalieri in verità sono contenti delle spade, i fanti anche gettano molti (missilia) e vibrano in (immensum) nudi o coperti di un mantello leggero. Non vi è tra questi alcun culto: gli scudi si distingono per i colori scelti. Pochi hanno le corazze, elmi o (galeas). I cavalli non sono ragguardevoli per forma, non per velocità, nè abili nei maneggi, come è nostro costume : li conducono nel rettilineo o con una piccola flessione. Tutti credono che presso i fanti, scelti tra tutta la gioventù, sia la forza dei germani; combattono misti ai cavalieri, ma adatti per velocità alla battaglia equestre. La schiera è composta a triangolo: non ritengono indecente abbandonare il luogo se di nuovo è rinnovato il combattimento. E' costume temprare i loro corpi anche negli incerti combattimenti, è considerato molto vergognoso invece lasciare lo scudo : infatti non è lecito celebrare riti sacri all'infame con tutti nè venire in assemblea. Molti superstiti delle guerre pagarono volontariamente con la morte il castigo della loro infamia

Devictis apud Alliam flumen legionibus et sine praesidio urbe relicta, iuvenes Romani, missi Veium legatibus, se receperunt in Capitolium, Galli autem, obsidone posita, quia vestiga humana conspexerant vel quia sua sponte animadveterunt saxum pervium apud Carmentae templum, nocte sublustri primum exploratores inermes praemiserunt, deinde, traddentes arma et sublevantes in vicem, tacite in summum evaserunt : non custodes solum fefellerunt, sed ne canes quidem, animalia sollicita ad nocturnos strepitus, excitaverunt. Anseres vero in templo Iounonis -quod ad iis in summa inopia cibi tamen abstinebatur- non fefellerunt : alarum crepito excitu est M.Manilius, triennio ante consul et vir bello egregius, qui armis arreptis, ad arma ceteros ciens vadit. Dum ceteri trepidant, ille solus unum hostem iam in summo muro consistentem ambone ictum deturbat , et alios subvenientes in moeniis trucidat. Nacque et alii succurrerunt, telis missilibus saxisque proturbaverentur hostes et Gallos praecipitaverunt. Sedato deinde tumultu reliquum noctis quieti datum est.


Dopo che le legioni erano state sottomesse presso il fiume Allia e poichè avevano lasciato la città senza protezione i giovani romani, che erano stati inviati a Veio in qualità di ambasciatori, ritornarono al campidoglio. I Galli invece che avevano posto l'assedio o perché avevano notato orme umane, o perché si erano resi conto da soli che l'erta nei pressi del tempio di Carmenta poteva essere superata senza difficoltà, una notte debolmente rischiarata inviarono prima in avanscoperta un uomo disarmato per accertare che il passaggio fosse praticabile; poi, passandosi le armi nei punti più difficili, appoggiandosi a vicenda e silenziosamente raggiunsero la cima: non solo riuscirono a passare inosservati alle sentinelle, ma non svegliarono nemmeno i cani che invece sono animali sensibilissimi ai rumori notturni. Non sfuggirono però alle oche nel tempio di Giunone che, nonostante la grande penuria di viveri, erano state risparmiate. Marco Manlio, che era stato console tre anni prima e si era sempre distinto in campo militare, fu svegliato infatti dal verso e dallo starnazzare delle oche e afferrate le armi incoraggiò gli altri ad imitarlo. Mentre i suoi compagni correvano in disordine, con un colpo di scudo ricacciò giù dal pendio un nemico che era già riuscito a raggiungere la sommità dell'erta e travolse quelli che gli venivano dietro. E poichè si aggiunsero gli altri, i nemici vennero allontanati con lancio di frecce e di pietre, i Galli precipitarono. Tornata la calma, il resto della notte venne dedicato al riposo.

ga2arch
I Germani e la guerra

Quod in illa terra paulùlum ferri ( = "poco ferro") est, raro gladiis aut longis lanceis pugnant Germani, sed hastis et frameis angustis et brevibus, acribus vero habilibusque etiam commìnus et emìnus, ut ratio poscit. Equites vero scuto frameaque contenti sunt, pedites etiam multa missilia iaciunt atque in immensum vibrant, nudi aut sagulo levi tecti. Nullus est iis cultus: scuta tantum electis coloribus distinguunt. Pauci habent lorìcas, casses aut galeas. Equi non forma, non velocitate sunt conspicui, nec habiles quidem in gyros, sicut est mos nostrum: illos in rectum aut uno flexu agunt. Omnes aestìmant apud pedites, ex omni iuventute delectos, esse Germanorum vim; equitibus mixti proeliant, sed velocitate apta ad equestrem pugnam. Acies per cuneos componitur: inhonestum non putant cedere loco, si rursus proelium renovatur. Mos est corpora suorum recipére etiam in dubiis proeliis, scutum autem reliquisse praecipuum flagitium iudicatur: nam ignominioso necfas est sacra celebrare una cum omnibus nec in concilium venire. Multique superstites bellorum morte voluntaria poenas huius infamiae dederunt.

da TACITO

_____________________________________________________________________________________

queste le conoscete??

Le oche del Campidoglio

Devictis apud Alliam flumen legionibus et sine praesidio urbe relieta, iuvenes Romani, missis Veium legatibus, se receperunt in Capitolium. Galli autem, obsidione posita, quia vestigia fiumana conspexérant vel quia sua sponte animadverterunt saxum pervium apud Carmentae templum, nocte sublustri primum exploratores inermes praemiserunt, deinde, tradentes arma et sublevantes in vicem, tacite in summum evaserunt: non custodes solum fefellerunt, sed ne canes quidem, ammalia sollicita ad nocturnos strepitus, excitaverunt. Anséres vero in tempio Iunonis - quod ab iis in summa inopia cibi tamen abstinebatur - non fefellerunt: alarum crepitu excttus est M. Manlius, triennio ante consul et vir bello egregius, qui ( = "che", nom.), armis arreptis, ad arma ceteros ciens vadit. Dum ceteri trepidant, ille solus unum hostem km I in summo muro consistentem ufnbòne ictum deturbat, et alios subvetiientes in mpeniis trucidai. Narrìque et alii succurrerunt, telis, missilibus saxisque proturbaverunt hostes et I Gallos praecipitaverunt. Sedato deinde tumultu reliquum noctis ( = "il resto della notte") quieti datum est.
da LIVIO

____________________________________________________________________________________

Due fratelli allobrogi tradiscono Cesare e la sua fiducia (II)

Caesar, tempus ìllud animadversiónis non esse existimans et multa virtuti eorum concédens, rem totam distùlit (da différo): illos autem secreto castigavit propter eorum malitiam sed illis promisit ex sua amicitià et expraeteritis suis officiis multa edam beneficia eos recepturos esse. Magnam tamen haec res fratrìbus offensionem et contemptìonem effécit, quia ex domestico iudicio atque animi conscientià intellegebant se gravem facinum fecisse. Pudore adducti, a | Caesare discedére et novam templare fortunam novasque amicitias petere constituerunt.
Itaque, redactis paucis clientibus suis, primum interficere praefectum equitum C. Volusenum cogitaverunt, utpostea, bello confecto, cognitum est. Deinde, quia id difficilius visum est ( = "poiché ciò sembrò troppo difficile"), summis pecuniis correptìs et multis coemptis equis apud Pompeium defugerunt cum iis, quos ( = "che", acc. plur.) sui consilii participes habebant. Illos Pompeius, quod magno comitatu et multis iumentis venèrant virìque fortes habebantur et in honore apud Caesarem fuérant, omnibus honorìbus Inter suos accépit.
da CESARE


ecco i testi
ciao

IPPLALA
Neanche io

posta il testo

SuperGaara
Non ho trovato niente

Questa discussione è stata chiusa