Heelp versione di latino urgente!
VERSIONE
Plutarchus, vir doctus et philosophus, servum habebat philosophiae peritum sed iurgiosum et superbum. Olim tunicam ei detraxit (poenae causam nescio) et loro eum cecidit. Dum dominus eum verberat, servus superbus frustra exclamabat: "Cur me verberas? Nullam poenam mereo!" Postremo vanas querimonias deposuit et magna cum insolentia verba seria et obiurgatoria dicere incepit: "Ira, ut tu ais, ignominiosa est: saepe tu de (de+abl=compl. argomento) irae damnis dissertavisti, librum quoque scripsisti! Si servum tuum multis plagis castigas, bonus philosophus non es!" "Num iratus sum?" - inquit leniter Plutarchus- Dum te verbero, oculi mei non sunt truculenti nec turbidi, neque immaniter clamo neque verba dico, nqeque gestio: nullum irae signum ostendo". Et simul ad alterum servum conversus: "Interim, dum ego atque is disputamus, tu loro persevera!"
Grazieee :D
Plutarchus, vir doctus et philosophus, servum habebat philosophiae peritum sed iurgiosum et superbum. Olim tunicam ei detraxit (poenae causam nescio) et loro eum cecidit. Dum dominus eum verberat, servus superbus frustra exclamabat: "Cur me verberas? Nullam poenam mereo!" Postremo vanas querimonias deposuit et magna cum insolentia verba seria et obiurgatoria dicere incepit: "Ira, ut tu ais, ignominiosa est: saepe tu de (de+abl=compl. argomento) irae damnis dissertavisti, librum quoque scripsisti! Si servum tuum multis plagis castigas, bonus philosophus non es!" "Num iratus sum?" - inquit leniter Plutarchus- Dum te verbero, oculi mei non sunt truculenti nec turbidi, neque immaniter clamo neque verba dico, nqeque gestio: nullum irae signum ostendo". Et simul ad alterum servum conversus: "Interim, dum ego atque is disputamus, tu loro persevera!"
Grazieee :D
Miglior risposta
Plutarco, uomo dotto e filosofo, aveva un servo esperto di filosofia ma insolente e superbo. Un giorno gli tolse la tunica (non so il motivo del castigo) e lo percosse con la frusta. Mentre il padrone lo frustava, il servo superbo esclamava invano: "Perché mi frusti? Non merito alcun castigo!". Finalmente depose le vane lamentele e con grande insolenza iniziò a dire parole serie e riprensive: "L'ira, come dici tu, è disonorevole: spesso tu hai trattato dei danni dell'ira, hai anche scritto un libro! Se punisci il tuo servo con molte frustate, non sei un buon filosofo!". "Sono forse irato?" - disse Plutarco con calma - "Mentre ti frusto, i miei occhi non sono truci né turbati, non urlo senza ritegno e non parlo, e non gesticolo: non mostro alcun segno di ira". E allo stesso tempo rivolto all'altro servo: "Intanto, mentre io e lui discutiamo, tu continua con la frusta!".
:hi
:hi
Miglior risposta