Aiutooo versione di latino x dmn 27/09

erikuzza91
ciao a tutti qualkuno può aiutarmi con una versione di latino ke avrei da portare x domani??
è di Giustino e si kiama "Strage dei Galli e morte di Brenno"

inizia con.... "Galli, hesterno mero saucii, sine respectu periculorum in bellum ruebat."
x favore aiutatemi sn nei guaiiii

Risposte
Mario
Brennus, Gallorum dux, Delphos iter vertit. Habebat sexaginta quinque milia peditum; Delphis autem sociisque tantum quattuor milia militum erant. Contemptu hostium paucitatis, Galli sine respectu periculorum in bellum ruebant; contra Delphi Gallos e summo montis vertice partim saxo, partim armis obruebant. In hoc partium certamine repente universorum templorum antistes, simul et ipsae vates cum insignibus atque infulis, pavidi vecordesque in primam militum aciem procurrunt. Advenisse deum clamant, se vidisse iuvenem insignis pulchritudinis desilientem in templum per culminis aperta fastigia; addunt duas armatas virgines ex propinquis duabus Dianae Minervaeque aedibus occurrisse, nec oculis tantum se haec perspexisse, audisse etiam stridorem arcus ac strepitus armorum. His vocibus incensi, omnes certatim in proelium prosiliunt. Praesentiam dei et ipsi Galli statim senserunt; nam terrae motu portio montis abrupta Gallorum stravit exercitum, deinde tempestas grandine et frigore saucios ex vulneribus absumpsit. Dux ipse Brennus, cum dolorem vulnerum non toleraret, pugione vitam finivit.

Brenno, comandante dei Galli, volse la marcia verso Delfi. Aveva sessantacinquemila fanti; invece gli abitanti di Delfi e gli alleati avevano soltanto quattromila soldati. Con disprezzo della esiguità dei nemici, i Galli senza considerazione dei pericoli si precipitavano in battaglia contro gli abitanti di Delfi dalla vetta più alta del monte in parte coi sassi, in parte con le armi sopraffacevano i Galli. In questa lotta delle parti improvvisamente i sacerdoti di tutti quanti i templi, e contemporaneamente le stesse profetesse con le insegne e le bende, paurosi e fuori di sé si precipitano verso la prima fila dei soldati. Annunciano gridando che è arrivato un dio, che hanno visto un giovane di straordinaria bellezza mentre saltare giù nel tempio attraverso i frontoni aperti del tetto. Aggiungono che due vergini armate sono accorse da due vicini templi di Diana e Minerva, e che non hanno solo visto queste cose con gli occhi, ma che hanno anche udito lo stridore dell'arco e lo strepito delle armi. Accesi da queste voci, tutti a gara si precipitano nella battaglia. Anche gli stessi Galli si resero conto della presenza del dio; infatti a causa di un terremoto una parte scoscesa del monte travolse l'esercito dei Galli, quindi una tempesta di finì con grandine e gelo coloro che (già) erano malridotti in conseguenza delle ferite. Lo stesso condottiero Brenno, non sopportando il dolore delle ferite, si tolse la vita con un pugnale.

erikuzza91
galli,hesterno mero saucii, sine respectu periculorum in bellum ruebant.Contra Delphi, plus in deo quam in viribus reponentes,cum contemptu hostium resistebant;scandentesque Gallos e summo montis vertice partim saxo,partim armis obruebant. In hoc partium certamine repente universorum templorum antistites, simul et ipsi vates, sparsis crinibus, cum insignibus atque infulis,pavidi vecordesque in primam pugnantium aciem procurrunt;advenisse deum clamant eumque se vidisse desilientem in templum per culminis aperta fastigia; dum omnes opem dei suppliciter implorant, iuvenem supra humanum modum insignis pulchritudinis comitesque ei duas armatas virgines ex propinquis duabus Dianae Minervae-que aedibus occurrisse; nec oculis tantum haec perspexisse; audisse etiam stridorem arcus ac strepitum armorum.

come mi hai chiesto l'ho scritta tutta...grx x le numerose risposte ma nessuna mi sembra corrispndesse a questa....se potete cercare questa versione qui...mi fate un favore enormeeeee!!!grazie in anticipo

mitraglietta
bravo mario...

freddytvb
Questa è tutta in francese...

VIII. Hac adseveratione incitati Galli, simul et hesterno mero saucii, sine respectu periculorum in bellum ruebant. 2 Contra Delphi plus in deo quam in viribus deputantes cum contemptu hostium resistebant scandentesque Gallos e summo montis vertice partim saxo, partim armis obruebant. 3 In hoc partium certamine repente universorum templorum antistites, simul et ipsae vates sparsis crinibus cum insignibus atque infulis pavidi vecordesque in primam pugnantium aciem procurrunt. 4 Advenisse deum clamant, eumque se vidisse desilientem in templum per culminis aperta fastigia, 5 dum omnes opem dei suppliciter inplorant, iuvenem supra humanum modum insignis pulchritudinis; comitesque ei duas armatas virgines ex propinquis duabus Dianae Minervaeque aedibus occurrisse; 6 nec oculis tantum haec se perspexisse, audisse etiam stridorem arcus ac strepitum armorum. 7 Proinde ne cunctarentur diis antesignanis hostem caedere et victoriae deorum socios se adiungere summis obsecrationibus monebant. 8 Quibus vocibus incensi omnes certatim in proelium prosiliunt. 9 Praesentiam dei et ipsi statim sensere, nam et terrae motu portio montis abrupta Gallorum stravit exercitum et confertissimi cunei non sine vulneribus hostium dissipati ruebant. 10 Insecuta deinde tempestas est, quae grandine et frigore saucios ex vulneribus absumpsit. 11 Dux ipse Brennus cum dolorem vulnerum ferre non posset, pugione vitam finivit. 12 Alter ex ducibus punitis belli auctoribus cum decem milibus sauciorum citato agmine Graecia excedit. 13 Sed nec fugientibus fortuna commodior fuit, siquidem pavidis nulla sub tectis acta nox, nullus sine labore et periculo dies; 14 adsidui imbres et gelu nix concreta et fames et lassitudo et super haec maximum pervigiliae malum miseras infelicis belli reliquias obterebant. 15 Gentes quoque nationesque, per quas iter habebant, palantes velut praedam sectabantur. 16 Quo pacto evenit, ut nemo ex tanto exercitu, qui paulo ante fiducia virium etiam deos contemnebat, vel ad memoriam tantae cladis superesset.


VIII. Excités par ces paroles, et échauffés d'ailleurs par les débauches de la veille, les Gaulois s'élancent tête baissée dans le péril. Les Delphiens, se confiant moins dans leurs forces que dans la divinité, résistaient à des ennemis qu'ils méprisaient, et, du haut de la montagne, accablaient de traits ou de pierres les Gaulois qui voulaient l'escalader. Tout à coup, au plus fort de cette lutte, les prêtres de tous les temples, les devins eux-mêmes, les cheveux épars, couverts de leurs bandelettes et de leurs insignes sacrés, s'élancent au premier rang, pleins d'égarement et de trouble ; ils s'écrient que le dieu est arrivé, que par le faîte entrouvert, ils l'ont vu s'élancer dans le temple ; que, tandis qu'ils imploraient son appui, un jeune guerrier d'une merveilleuse beauté a paru à leurs regards, accompagné dé deux vierges armées, sorties des temples voisins de Minerve et de Diane ; que leurs yeux n'en sont pas seuls témoins ; qu'ils ont entendu le sifflement de son arc et le cliquetis de ses armes. Puis, avec les plus vives prières, ils pressaient les combattants de marcher, guidés par leurs dieux, au massacre de l'ennemi, et de s'associer à leur victoire. Enflammés par ce discours, tous à l'envi s'élancent au combat ; ils sentent à leur tour la présence des dieux ; la terre tremble : un fragment détaché de la montagne va écraser l'armée gauloise, les plus épais bataillons tombent renversés avec un affreux carnage. Bientôt une tempête s'élève. ; la grêle et le froid achèvent les blessés. Brennus, frappé lui-même et ne pouvant supporter ses souffrances, d'un coup de poignard met fin à sa vie. Ainsi furent punis les auteurs de cette guerre. Un autre chef gaulois se hâte de quitter la Grèce avec dix mille soldats blessés ; mais la fortune ne fut pas même propice à leur retraite. Toujours en alarme, sans asile pendant la nuit, et accablés le jour de fatigues et de dangers, les pluies continuelles, la glace, la neige, la lassitude, la faim et les veilles, plus meurtrières encore, détruisirent les tristes restes de cette malheureuse armée. Dans le désordre de leur fuite, les peuples qu'ils traversaient les poursuivaient comme une proie. Enfin, de cette nombreuse armée, qui croyait naguère, dans la confiance de ses forces, pouvoir lutter contre les dieux, il ne resta pas même un homme pour retracer un si grand désastre.

E questa è un pezzo in italiano...;)

Qui advenisse deum clamant, eumque se vidisse desilientem in templum per culminis aperta fastigia, dum omnes opem dei suppliciter inplorant, iuvenem supra humanum modum insignis pulchritudinis; comitesque ei duas armatas virgines ex propinquis duabus Dianae Minervaeque aedibus occurrisse; nec oculis tantum haec se perspexisse, audisse etiam stridorem arcus ac strepitum armorum. Quibus vocibus incensi omnes certatim in proelium prosiliunt. Praesentiam dei et ipsi statim sensere, nam et terrae motu portio montis abrupta Gallorum stravit exercitum et confertissimi cunei non sine vulneribus hostium dissipati ruebant. Insecuta deinde tempestas est, quae grandine et frigore saucios ex vulneribus absumpsit. Dux ipse Brennus cum dolorem vulnerum ferre non posset, pugione vitam finivit. (Giustino)

Traduzione
Essi (lett. i quali) affermano che sia venuto un dio e di averlo visto saltar giù (DESILIENTEM) nel tempio attraverso le cataratte aperte del tetto, mentre tutti supplicando (n.b. traduce l'avverbio SUPPLICITER) implorano l'intervento (OPEM) del dio, giovane di straordinaria bellezza oltre l'umana misura;(affermano) che come compagne siano a lui andate incontro due vergini armate dai due templi di Diana e Minerva; e di non aver solo visto con gli occhi, ma di aver anche udito lo stridìo dell'arco ed il tumore delle armi. Eccitati da queste voci (lett. dalle quali voci eccitati) tutti a gara (CERTATIM) si lanciano in battaglia. Ed essi (lett. gli stessi) avvertirono (n.b.questo perfetto sarebbe di troppo visti i precedenti verbi al presente se quei presenti non fossero presenti storici o letterari come ovviamente vanno considerati!) la presenza del dio, infatti una parte del monte staccata da un terremoto ricoprì l'esercito dei Galli e andavano (così) in rovina, scompaginate, le serratissime schiere dei nemici, non senza ferite. Seguì poi una tempesta che con grandine e freddo uccise quelli che erano sfiniti (SAUCIOS) dalle ferite. Lo stesso generale Brenno, non potendo sopportare il dolore delle ferite, si uccise (lett. finì la vita) con un pugnale.

Mi disp. ma ho trovato solo questo pezzo in italiano...

mitraglietta
riesci a mettere autore/paragrafo o anke la versione integrale?

Questa discussione è stata chiusa